Um miðjan október fór ég á bráðageðdeild algerlega búin að því.  Algjörlega tilbúin í að gera hvað sem mér yrði sagt að gera til að láta mér batna.  Á móti mér tók yndislegt fólk sem með lyfjum stillti mig af.  Geðhjúkrunarfræðingurinn sem ég hitti í nokkur skipti sagði mér áhugasöm að hún sæi ekkert um það að ég væri bipolar í sjúkragögnum mínum.

Það var upphafið af greiningunni.

Ég fór í gegnum þunglyndis og kvíðateymi áður en ég komst að hjá Bi-polar teyminu

Nú næstum 10 mánuðum seinna með hjálp Binna míns, krakkanna og fjölskyldu minnar, fagfólks, vinnufélaga og lyfja er ég að nálgast sjálfa mig aftur.  Bi-polar prógrammið á Landspítalanum er rosalegt!  Það er svo vel tekið á móti manni, það er hlustað, manni er alltaf velkomið að hringja.  Ég tek súpu af lyfjum á hverjum degi en heimurinn er í lit og sveiflurnar fara minnkandi.  Göngudeildin á Kleppi hefur gefið mér nýja sýn og þó að enn sé spölur eftir þá er ég lögð í vegferðina til betri líðan.

Ég ætla mér að labba 10 kílómetrana með vinkonu minni og krakkarófunum mínum og mér finnst tilvalið að styrkja geðdeild Landspítalans í leiðinni.